Wanneer ik de zin precies bedacht, weet ik niet meer. Wel dat ‘ie meteen voelde als eentje die klopte, die iets diepers raakte dan al die andere zinnen die we gebruiken om gevoelens in zware tijden onder woorden te brengen. Anderen sloegen erop aan, namen ‘m over, zeiden me hoe mooi en krachtig ze de zin vonden. Te zijner tijd zal ‘ie zelfs in een liedje van een bekende zangeres opduiken. Waar dat ‘m in zat? Dat heb ik lange tijd niet echt kunnen bevatten. Tot ‘ie ineens over mezelf ging.

We zijn er nog niet en je mag nog niet juichen, maar zo langzaamaan begint het toch te voelen alsof we de grootste ellende hebben gehad. Alsof die pandemie grotendeels achter ons ligt. Nu de mist een beetje optrekt, zie ik wat er overblijft. En dan maak ik daar een liedje over. De zin ‘Heb lief, de rest is ruis’ kwam bij me op, want ik was verdrietig over de dood van mijn lieve tante maar ook gelukkig om de mensen met wie ik daar rond de kist om kon huilen. Ik googlede de zin, want ik dacht: volgens mij is dit niet van mezelf. Ik vond het twitterprofiel van Zvezdana Vukojevic, journaliste, die in haar bio had staan: ‘Bedenker van de zin: Heb lief, de rest is ruis.’ Raak. Ik vroeg haar toestemming er mee aan het schrijven te slaan en ook waar de zin vandaan kwam.